Ігнацій Смольскі фактычна і быў адказны за будаўніцтва новага каменнага храма з такой жа званіцай, закладзенага 29 чэрвеня 1867 года.
Менавіта пасля паўстання 1863-64 гадоў пачалося актыўнае ўзвядзенне дабротных будынкаў праваслаўных цэркваў, так званых «мураўёвак», бо будаваліся яны па заступніцтве графа Міхаіла Мікалаевіча Мураўёва. Грошы ў колькасці 6634 рублёў і 47 капеек былі выдзелены казной, а само будаўніцтва вялося мясцовым прыходскім папячыцельствам. Прыхаджане ўзялі на сябе выкананне ўсіх чарнавых работ, а таксама ахвяравалі грошы ў памеры 986 рублёў 28 капеек. На гэтыя ахвяраванні былі зроблены рызніца, бакавыя дзверы з франтонамі і ганкамі і набыты новыя царкоўныя прылады. Найбольш значныя ахвяраванні былі зроблены протаіерэем Ігнаціем Смольскім (100 рублёў), салдаткай Маланняй Плескавай (23 рублі), селянінам Якавам Зеленяком (10 рублёў). Таксама сярод ахвяравальнікаў называліся псаломшчык Тымінскі, сяляне Павел Соцкі, Іван Гвай, Пелагея Лісава.
Прамовы пры асвячэнні храма 3 чэрвеня 1873 года сказалі святары Мікалай Жуковіч і Канстанцін Макавельскі. Яны казалі пра духоўную радасць, пра тое, што любоў і дбанне, з якімі людзі будавалі свой храм, павінны мець адлюстраванне ў іх далейшым жыцці.
Згодна са звесткамі на 1899 год пры Свята-Петра-Паўлаўскай царкве было 3485 вернікаў (1718 мужчын і 1767 жанчын). Прыход уключаў 11 вёсак: Мокрае, Бузуны, Жадзены, Казлы, Кушлі, Ляжайка, Ліхачы, Нямковічы, Парасляны, Пасталова і Янаўцы. Працавалі пяць царкоўных школ: у Бузунах, Жадзенах, Ляжайцы, Мокрым і Параслянах, дзе навучаліся 141 хлопчык і 10 дзяўчынак.
Войны і атэістычныя настроі першай паловы ХХ стагоддзя прывялі да таго, што ў 1949 годзе Мокраўскі храм стаў прыпісным да прыходу вёскі Руднікі, а 1 чэрвеня 1961 года і зусім зачынены і зняты з уліку. Усе абразы і царкоўныя рэчы былі перавезены ў Рудніцкі храм Пакрова Багародзіцы, а апусцелая царква пачала паступова разбурацца.
Калі ў 1980-90-я гады грамадства нарэшце павярнулася тварам да веры, мясцовыя жыхары спрабавалі аднавіць храм, але на такія значныя работы не хапала грошай. Толькі ў 1997 годзе самыя смелыя мары вернікаў змаглі ўвасобіцца ў жыццё: на дапамогу ім прыйшоў зямляк, ураджэнец вёскі Казлы Пётр Пятровіч Пракаповіч, які на той час займаў пасаду старшыні Нацыянальнага банка Рэспублікі Беларусь.